jueves, 22 de diciembre de 2011

Joder. Egoísmo puro...

martes, 20 de diciembre de 2011

Estimar-nos

Tornaré a caure. Tornaré a rodolar fins acabar davant dels teus petons. Ploraré. Tremolaré. Cridaré. M'equivocaré. Tornaré a necessitar-te. Tornaré a tenir por. Parlarem. Ens enfadarem. I tot es repetirà en cicle. Però tot passarà. Tant lo bo, com lo dolent. I estaré feliç, perquè al final, tu i jo podrem tenir la pau de mirar-nos. I sentir que ens estimem. De la manera que sigui.

Som blanc

No tinc por. 
Podria escriure un nosaltres tan fort que no tinc por. Podria somriure't tant fort que no tinc por. Podria alçar-me tant alt que l'horitzó no em fa por. Som eterns. I vius. I respirem el mateix aire, ens respirem sense parar.
 No començo sense tu, per què mai he deixat de estar sola. I no començo amb tu per què sempre ho he estat. Un nosaltres tan inmens que no rasca, que no trenca, que no crema. Llàgrimes d'amor, tan suaus com les teves mans. No em feu mal, no voleu fer-me'n. M'acaroneu... Per què no tinc por. Ni tristesa. Ni foscor... Sóc blanc, tant com sempre. I el blanc em guia. El blanc em cuida. Gaudeixo de sentir que respires, blanc en mi. Que el llaç no es trenca si el blanc no es fon. Que no cremem. Som la millor part de sentir. 
No he de tenir por, per què per ser lliure he de somiar i il·lusionar-me. Sense negres ni vermells que m'ofeguin. He de fluir. Abraçar el blanc i abraçar-me a mi. Tot d'una. I APRENDRE. Que mai n'apendre suficient. Ni mai tindre insuficient amb l'après. Obriré els ulls, encara que espanti. Perquè puc fer-ho i no dubto de mi. La màgia que m'envolta és suficient. M'agrada sentir-me blanca. 

I per molt que potser no entengui per què marxa aquest cim de frescor càlida, ara confiaré en la serenor dels teus ulls, perquè ara de lluny, tú que ets blanc, puguis guiar-me. 

Tot serà blanc, tal com ho ha sigut des de que et conec.

domingo, 18 de diciembre de 2011

Mirando las luces de tu mirada

Te miro. Fijamente. Como si puediera entrar en tus ojos para verme. Te observo. No dejo de hacerlo. Te leo las luces de tu mirada. Las busco. Y intento entenderlas. Y no se porqué razón, no encuentro el "te amo". No encuentro el simple y sencillo amor que estoy buscando. Y duele. Duele.

sábado, 12 de noviembre de 2011

A medias

En realidad, no se que estoy haciendo.

Te lo doy todo. Lo hago todo por ti. Te entrego mi tiempo. Mis sentimientos. Mis sueños. Mis deseos. Todo lo que pueda tener, lo que he tenido, y lo que tendré. En este segundo, te lo doy.

Pero tu no. Tu no lo haces. A medias. Duele

martes, 8 de noviembre de 2011

Reciprocidad

Tu y yo en una reciprocidad agresiva y silenciosa. Llena de culpas y perdones. Chillando que nos queremos. Sin querer dejarnos, sin querer dejar de latir.

lunes, 19 de septiembre de 2011

Siempre

Cuando más vivo más miedo tengo a perder lo vivido. Cada escama de tu piel es más nutriente de mi sed, y cada abrazo un mundo de avaricia. Perder el pestañeo de tus ojos algún día me aterra. Te quiero tanto que desconfío de mi confianza. Desconfío de mis sentimientos y de mi cuerpo, y tengo miedo a que me traicionen. Porqué mi alma siempre va a amarte y mi corazón siempre latirá contigo.

Vida

T'estimo del verb estimar profundament, d'anima, de ben endins, d'angustia i calor. Per sempre

sábado, 17 de septiembre de 2011

Dueles

Ilusiones como espinas. Segundos que distraen a las caricias. Y necesidad de ti, sin que tu me necesites. Preguntarse en que punto exacto dejas de quererme tanto como lo hago yo, y porqué. Preguntarse en que instante dejo de llenarte y en que instante acaparas mi vida y mi corazón. Preguntarse tantas cosas... Que duele. Necesidad de abrazarte y volcar mis lagrimas en tu cuello, y que dejen de quemar. Me hace daño quererte, tanto.

domingo, 11 de septiembre de 2011

Bajo la manta

Me escondía bajo la manta de la realidad mientras tu me pinchabas el alma. Me dolía. Y sin saber como romper esta distancia con tu corazón, huía y me alejaba de ti.

martes, 6 de septiembre de 2011

1 mes

T'estimaré cada cop que el meu cor bategui. Buscaré les teves mans cada cop que el meu cor tingui fred. Abraçaré la teva cintura mentre els teus ulls em mirin així, per sempre.

miércoles, 31 de agosto de 2011

Sin volver atrás

Pasan las horas sin volver atrás, y cada segundo cuenta. Cada instante amándonos es uno más en nuestra vida. Algo que nada puede borrar. Y así consigo no tener miedo. Me calma pensar que este instante, ya es nuestro para siempre y nada nos lo quitará.

sábado, 27 de agosto de 2011

Lindo

Abrazarme a ti mientras tu calor impregna mis brazos de amor. Fuerte. No me sueltes. Tus ojos me miran... Tus labios me susurran: te quiero. Y yo solo quiero amarte.

martes, 23 de agosto de 2011

jueves, 18 de agosto de 2011

Lluita

Quan abandonaré la lluita i me'n adonaré. Et miraré als ulls i entendré els errors. Quan me'n sortiré de competir contra el meu propi dolor i deixaré de fer-me mal jo mateixa. Quan ho faràs per mi. Quan ho faré per mi. Quan aprendre'm a estimar-nos...

Quedate conmigo

Un te quiero no es nada. Es simplemente la manera de explicar un conjunto de acciones, un conjunto de sentimientos, de pequeños detalles. Pero no tiene sentido sin todo esto que acabo de nombrar. Aveces un "quedate conmigo" es suficiente. Mucho más que cien te quieros, que cien besos, que cien palabras. Un "quedate conmigo" cuando tienes que irte. Eso lo demuestra todo.

lunes, 15 de agosto de 2011

Adoro cuando me cuidas. Te quiero

domingo, 14 de agosto de 2011

Futur

Parlar de futur. Ho portava desitjant des de que et vaig conèixer. Un futur que ens ajuntes en el temps. Que unís les nostres mans en estones indefinides, plenes de vida. Un futur per crear il·lusions i objectius conjuntament, per poder deixar anar la meva ànima envers el teu cos, i estimar-te demà, passat, el següent... 
Pensar que, totes les vegades que he parlat en present, volent fugint d'un passat, s'han fusionat amb la felicitat que aleshores em feia patir, em fa ser més feliç encara. En perspectiva, tot es veu més compensat. Ja no hi ha un passat dolent, o un passat bo. He viscut tristesa, felicitat, por, estima, desig, per tu. I tot m'ha fet aprendre. Tot m'ha fet entendre't, i conèixe't. M'ha fet adonar-me de que sento realment per tu, i que soc capaç de sentir per estimar-te un segon més de la meva vida.
Ara només vull estimar-te. Cada segon que el meu cor m'ho demani.


Feliz

Los segundos pasan inocentes entre nuestros abrazos. Y soy incapaz de describir la sensación de plenitud. Soy feliz, tan feliz de tenerte. Cada pequeño detalle es un destello de vida, una ilusión más por la que vivir. Deseo seguir teniendo tus besos en mi mejilla por mucho tiempo. Sonreírnos, simplemente eso. Seguir sintiendo que si tu estás nada puede ir mal. Que siempre tendremos algo que compartir, un sentimiento.

viernes, 12 de agosto de 2011

Dormir contigo


Después de tanto tiempo, no podía imaginar que todavía encajara tan bien entre tus brazos. Había olvidado como sabían tus labios. La sensación de despertarme a tu lado y tenerte conmigo desde el primer instante del día. Pasar horas y horas en un juego continuo, dónde siempre acabamos mirándonos encontrando nuestro amor. Y que me susurres "guapa" acariciándome la cara.

lunes, 8 de agosto de 2011

Mumford and sons sounds good when you are in love


7 mesos.
Despedint-me dels teus petons, un a un.
Abraçant les últimes caricies que em vas fer, fins a esgotar-les
Intentant mirar-te als ulls, i no sentir...
Res.

I t'ha faltat un petó per demostrar-me que he pasat 7 mesos enamorada de cada parpadeig dels teus ulls. 


martes, 2 de agosto de 2011

viernes, 29 de julio de 2011

Andando

Sin saber a donde voy, cogida de tu mano. Andando a ciegas arriesgándome a caer. Abrazando tus palabras... ¿A donde me llevas? Confío en ti. No me hagas daño, por favor.

martes, 26 de julio de 2011

El nostre món

Un món submergit en l'estima. On el temps no corre, i les vides no respiren. Blanc i marró, on estimar-nos. Un món on les frases s'acaben amb un somriure. Sincer i visionari de futur. Amant de les nostres mirades. Un món on recordar. On els sospirs abracen les recances. Per brillar i ser lliure. Gira entorn la felicitat. Un món on retrovar-nos. On no tinc pors. On no hi han peros. Un món per tu i per mi. Un món quan estem junts. Bombolla d'amor.

Me voy

I tal como la lagrima cae sobre mis manos, empiezo a huir. Me da miedo imaginarme amandote. Y cojo mis cosas y me largo. No quiero volver. No quiero tener que mirarte a los ojos. No quiero perder en tu mirada mis besos.

lunes, 25 de julio de 2011

1:00h

Que estic fent? Esperant-te assentada davant les paraules. Amb l'esperança de que el teu somriure aparegui per esborrar-me els dubtes. Com cada nit. Com cada tarda. Com cada instant que no et tinc i m'enfonso en la incertesa. Em fa por estimar-te. I em fa més por pensar que tu no ho facis. La llibertat del temps es tan mentida com les paraules que mai ens vam dir. Tu i jo no som lliures. Ho vam ser, potser. Quan encara no coneixíem els nostres secrets.

viernes, 8 de julio de 2011

Tancar els ulls

Tanco els ulls per abraçar-te, però quan els obro no veig el que vull veure. Estem en situacions molt diferents, i no ets el camí a seguir. Ho se, però em costa tant obrir els ulls i deixar-te anar...
Les paraules ja no em serveixen... T'estimo... T'estimo tant...

lunes, 4 de julio de 2011

En el reflejo de tus ojos, una calada.

En el reflejo de tus ojos, una calada. 
Una caricia acompañando a mi almohada 
y tu sonrisa enredando mi brújula dorada.
Perdiendo el norte, para no volver. 
Ganando las ganas de saber porqué.
Y encontrando tus ganas... 
Entre mariposas que un día me lloraron, 
y ahora vuelven para verte amanecer.


viernes, 1 de julio de 2011

Tiempo

Desperadamente contar el tiempo. Contarlo primero por penas, por las que te han echo llorar, por las que te han echo crecer. Y luego por sonrisas. Alegrías infrahumanas. Felicidad. Y acabar contando el tiempo por te quieros. Pequeños segundos en los que el tiempo eclipsa la vida y se expande en tus rincones. El te quiero te abraza y el tiempo se hace infinito.
He he empezado a sentir que el tiempo me falta. Los te quieros se escapan y la brisa caliente de una tarde de verano empieza a exprimir mi corazón. Vuelve.

miércoles, 29 de junio de 2011

grita!

No hay palabra mejor contada que la sinceridad. No sabría vivir sin ella. Sacarlo todo, volcarlo, y expresar lo que sientes por medio de palabras. Sin miedos, sin mirar atrás. Si estás seguro de ti mismo sabrás que nada de aquello que tienes dentro puede ser malo. La verdad siempre da la felicidad, aunque muchas veces no la inmediata. Y por eso grito. Alto y claro. Todo lo que inunda mi mente está mejor volando en mi aire. Quiero que llegue a tus oídos. Escúchame. Tengo demasiadas cosas que contarte. Grita! GRITA.


lunes, 27 de junio de 2011

Nada

Ni una palabra exacta. 
Ni una frase.
Ni un suspiro.


Cuando te acercas todo sale corriendo, incluida yo. Te quiero demasiado como para perderte otra vez.

lunes, 20 de junio de 2011

Entre lineas

No se disimularlo. Me sale solo. Se escapa de mis manos. Toma el vuelo. Y entre palabras empieza a elevarse. Se que lo notas. Que cuando te miro mis ojos soplan. Que mi voz te lo cuenta. Se que mis sonrisas lo demuestran. Pero no puedo evitarlo. Te quiero.

miércoles, 15 de junio de 2011

"Te echo de menos"

Como cada vez que intento inventar un cuento con palabras, el "te echo de menos" surge de mis dedos. Mis días persiguen tus distancias y te alcanzo en un vivaz recuerdo de la esperanza. Te echo de menos cuando empiezo a recordarte tal y como te cuento. Cuando repetimos palabras que una vez nos unieron y ahora solo dejan paso al aire vacío. Me cuentas tus historias mientras mi corazón se despedaza intentando soportar no vivirlas contigo. Son tuyas, solo tuyas, me repito. Me cuesta no expresarte lo que te hubiese expresado en una misma situación hace medio año. Tus ojos me incitan a volver a hacerlo. A perderme en ti y en tu cuerpo. Pero todo queda lejos. Muy muy lejos de mis manos. Y tan lejos de mi deseo.


lunes, 13 de junio de 2011

martes, 7 de junio de 2011

Abandonarme

Abandonarme por completo en el mundo de las asignaturas pendientes. Abandonarme en el bordillo de la carretera, en el punto complejo dónde dejas de mirarme. Abandonarme en la penumbra, en la palabra exacta. En cada una de tus preguntas, y cada una de tus respuestas. Abandonar mis sonrisas, y abandonar las lagrimas. Abandonarme entre tus brazos. Y nunca volver a encontrarme.

miércoles, 1 de junio de 2011

London, United Kingdom














Fly

Agobio de todo. Me cortan las alas, me las corto yo. Agobio de las situaciones, de las ilusiones aparcadas. Y entre mantas un futuro expandiéndose en mi mente. Una burbuja de la rutina que me encierra. Quiero volar.

lunes, 30 de mayo de 2011

Shhh

No hi ha rés més dolorós que no poder expressar el que sents. Reprimir l'amor es l'absència de la llibertat més necessària. Fa mal. Quan les paraules surten soles, i has de parar els teus dits per no escriure el que penses. Quan el cor batega ràpid demanant un petó i tu només pots somriure'l. Quan els teus ulls demanen una abraçada seva i tu t'has de conformar amb imaginar-la... Aleshores sents que l'amor es cruel. Que depens d'ell, que es capaç de fer-te feliç e infeliç en un instant. Que necessites demostrar-li que l'estimes. Perquè és algo sincer, involuntari, que surt de la teva anima sense voler. I no te explicacions, ni fronteres, ni alternatives. L'estimes. Com sigui. Quan sigui. On sigui. De la mateixa manera a cada instant. I t'ho has de callar.

jueves, 26 de mayo de 2011

Poc a poc...

Poc a poc et vas desfent, vas marxant. Les imatges es van esborrant, i els records s'atenuen sota la foscor del temps. Vaig tancant les portes del passadís, i vaig deixant enrere un a un els teus petons. Desde el primer, fins l'ultim. Pas a pas vaig marxant de la teva falda, vaig fent-me meva la vida, la vida sense tu, la vida aspre que m'ha vist plorar-te. Sense preses, sento com cada parpadeig dels teus ulls es un centimetre més lluny de mirar-me com ho feies, i cada cop que ho penso ho accepto una mica més. Cada matí es un sol nou, un sol diferent que s'assembla menys que l'anterior al que ens enlluernava els nostres dies. I vas deixant enrere l'amor, el meu amor.

Et vaig estimar tant que se que cap dels aires que vam respirar, oblidaran els meus sospirs d'amor. Adéu petit. Gràcies.

Democracia

Estamos aporreando la puerta a la democracia. La estamos pidiendo a gritos en cada recóndito rincón de nuestras tierras. Lloramos por ella. Acampamos. Luchamos. Nos manifestamos. Queremos abrirla. Lo necesitamos. Pero yo, tengo miedo. Y muchos de vosotros también lo tendréis. Estamos reclamando la libertad de ideas, la justicia económica, el cambio que nos ayude a renacer como país. Pero en el caso de que esta puerta se abra ¿Como nos organizaremos en esa habitación?
Siempre he pensado que el problema de la sociedad no está en que hacemos si no en porqué lo hacemos. Y siempre he tenido una respuesta en la cabeza: Porque somos humanos. Si, conducta humana. Una conducta que ninguna ciencia sabe predecir. Una conducta que lleva sorprendiéndonos siglos y siglos. Algo que se nos escapa de las manos. Y cuando esta puerta se abra, la conducta de todos nosotros lo marcará todo. Estamos unidos luchando contra algo que nos beneficiará a todos, algo por lo que remar todos juntos. Pero las diferencias llegarán. Y las conductas que hasta ahora hemos llevado habitualmente, no cambiarán.

lunes, 23 de mayo de 2011

Caída libre

Empiezo a caer, caer, caer, caer... Me estampo. Las lagrimas de pronto, empiezan a verterse por mis ojos como lluvia de verano. Tiemblo, cierro los ojos y los apreto. Oscuridad. Ya no quiero abrirlos más... Y empiezo a repetirme como cuando era pequeña: No, no! No quiero! No, no y no! Pero ya no tengo 5 años. Me tapo los ojos con las manos para no ver. Tampoco funciona. Entonces el aire empieza a ahogarme. Me presiona la garganta... Y lloro. Lloro como una magdalena. No puedo evitar mis lagrimas. Y mientras voy llorando mi pena abro los ojos... Y me veo allí, sin ti. En medio de una realidad que abrasa tanto como hiela. Me entran escalofríos. Quiero escapar. Huir. No se donde esconderme de la realidad.

(...)
Una espina clavada en mi cuerpo. Duele. Un latido sonoro que marca el tiempo. Este se para. Puedo sentir el dolor en cada célula de mi. Empiezo a caer...

jueves, 19 de mayo de 2011

Habitación del amor

Camina de puntillas hacia la habitación. Asoma la cabeza discretamente, y le observa. Sus mejillas son el blanco de su mirada. Tan tersas. Las dibuja con la mirada... Como le gustaría darle un beso. Él se gira y la descubre detrás de la puerta. Sus ojos le intimidan. Se pone nervioso pero no pierde la sonrisa. Le gusta que haya venido a verle. ¿Que querrá decir? se pregunta. Ella abre del todo la puerta y se empieza a acercar. Los dos corazones laten rápido. Nervios. Mariposas en el estomago. Y grillos, y pájaros, y conejos... Y una sonrisa sonriendo a la otra. Se sienta al lado de él, y se ríen. Como dos tontos, intentan disimular la incomodidad. Ella quiere besar sus labios. Si, lo quiere. Y querer es amor en estado puro. Amor es vida. Y quiere vivir. Le arranca un beso... Y él se lo devuelve.

miércoles, 18 de mayo de 2011

Pedaleo estacional

Una estación tras la otra. Enero, febrero, marzo y después abril. Semanas. Lunes, martes y de tanto en tanto un buen viernes. Me cruzo con las horas. Hola, que tal. Los segundos corren. Estrés circunstancial. Monotonía espesa. Llena de ti. Las calles van hablándome de mis sueños. De todas las inocentes ilusiones que un día poblaron mi felicidad. El pedaleo de la bicicleta me disfraza. Puedo recorrer todos tus abrazos sin volver atrás. Están aquí, no se han ido, van conmigo. Buenos días copiloto. Me acostumbro a tu olor. La compañía nunca va mal. Excepto cuando me haces cosquillas. Si, y yo a ti. Ahora las lagrimas mecen la barca del pasado. Me mareo. Quiero vomitar sentimientos. Necesito sacarlo. Quiero contarte que cada calle es una parte de mi, y en consecuencia una parte de ti. Quiero abrazarte. Estrujarte hasta quitarte la esencia que me hace amarte. Eres... Sonrisas. Uñas mordidas. Abrazos. Mi edredón. El pantalón de pijama a rallas. Pizza. Películas. Medicina contra la fiebre. Ojos azules. Inocencia. Perspicacia. Pasta al pesto. Un pueblo. Invierno. Blanco. Un olor peculiar. Mimado. Perdedor del juego de besos. Espía. Mi bonito. Amigo.

Sin querer

Sin querer lo haces. Porque lo sientes así. Porque necesitas hacerlo. Porque es inevitable. Sale de ti como una flecha hacia el horizonte. Las sonrisas se implican, y el corazón se encoje. Sin querer le miras, y la inquietante brisa de tu alrededor se vuelve amena, parte del espacio. No hace frío, ni calor. El tiempo es neutral. Los colores se mezclan. Todo a tu alrededor pierde importancia. Solo esta él. Él... Alguien a quien solo puedes describir con un "él". Alguien con quien el "sin querer" siempre vale. Con el que la "inevitabilidad" de las sonrisas entre palabras es suprema. Alguien con quien ríes porque sí. Sí, porqué riendo se lo demuestras. Alguien con quien sin querer lo haces. Le quieres.

jueves, 12 de mayo de 2011

Millones de miradas cruzándose en un universo peregrino. De tu sangre. Aquí y allí. Ahora. Esta vez no vamos a fallar. Esta vez necesito volar más allá del horizonte. Gritar. Quiero bailarte la vida.

domingo, 8 de mayo de 2011

Me miento

Un suspiro tan cerca de mis labios que me contagia tu sed. Y tus manos abrazando las mías bajo el sol de primavera. Entre arboles y entre amor. El amor me miente. Mientras vas abrazando mi cintura, tus labios empiezan a despegar el avión de la dulzura. Planeas. Queremos unir nuestras fuerzas. Mentir. ¿Por qué no? Nos mentimos. Nos miramos como si el tiempo se parara en ese mismo instante para guardar nuestro reflejo en el iris. Y la brisa abanica nuestro cuerpo ameno. Ya no hay ni un tu ni un yo... En ese instante somos uno. Y no me importa quererte. Miento y me creo que no. Miento y me creo tus ojos. Miento y me creo la vida. Creer en algo para poder volar sin remordimientos. Ahora soy libre para besarte. Quererte. 

¿Yo? No, yo no te quiero.

sábado, 7 de mayo de 2011

Muñeca

Te sientes sola. Entre un montón de gente y un montón de cosas que llenan el espacio. Tratando de no hundirte, flotas. Pero una sonrisa no basta. Eres una muñeca que ya no les sirve.

viernes, 6 de mayo de 2011

Amor hiriente

Veneno que anulaba mis sentidos. Temblaba... Mientras tu mano acariciaba mis labios. Me perdía entre la atmósfera, entre el tiempo y la realidad. Me alzaba en el mundo de los cielos para agobiarme por la altura. Y tus labios besaban mi piel, marcando el sendero de los inocentes. Deseaba sentirte abrazado a mi cuerpo para siempre... Pero tu no lo entendías... Y en el fondo ansiaba perderte. Para no amarte. Para no tener que olvidarte... Quería correr hacia la puerta de los sueños y cerrarla...
Un amor que quema, que duele, que engaña, que te come por dentro... Un amor que araña tu piel, abriendo heridas que luego tus besos no curan. Un amor interesado. Sin vida.

Winter winds

Dejarme llevar por el viento como una cometa que aterriza en tu cuello. Y rezar para que no dejes de abrazarme. Sujetarme en tus manos para no caerme de esta nube y fluir entre tus brazos. Estemos donde estemos. Haga el tiempo que haga.

lunes, 2 de mayo de 2011

Agua pasada...

Entre efímeros pensamientos... "Avanzo calle abajo, pero mis pies me piden que vuelva atrás, que deje de avanzar... que corra a tus brazos..." Y las palabras de entonces ahora son de cristal. Agua pasada, que sigue bañando mis escamas levitando entre mi cama...

jueves, 28 de abril de 2011

Olvidar

Ahora entiendo que olvidar no es pretender que todo este perfecto. Olvidar significa sufrir aveces, llorar otras, sonreír, ser feliz, echar de menos, ilusionarse, buscar alternativas, soñar, y querer pasar pagina. Para olvidar no hace falta buscar la tirita que tape la herida... Para olvidar hay que vivir, con una lágrima o una sonrisa, con ganas o sin ganas, pero seguir adelante. Hace falta deprimirse y encerrarse para darse cuenta de unas cosas y salir a la calle con los amigos para darse cuenta de otras. Para olvidar hay que tener paciencia, tener tiempo, y tener siempre presente que es lo que sientes. Solo así, llega un día en que te das cuenta que le quieres menos que ayer, llega un día en que sus labios ya no te dicen nada, y llega un día en que puedes vivir. Seguir viviendo.

Presente

Puedo mirarte tantas veces como segundos tengan los días. Puedo recordar tus besos cada vez que miro tus labios. Puedo perderme y encontrarme tantas veces... que al final no se a dónde voy. Puedo decirme mil veces que cuando te miro, solo te miro como un amigo. Puedo decirme que no te necesito, que te he olvidado, que no eres más que pasado. Pero estoy aquí, con mi presente, con tu presencia, con mis recuerdos y con un corazón que no quiere dejar de latir locamente cuando te acercas. Puedo engañarme tantas veces como quiera, puedo repetirme esa mentira una y mil veces, pero la realidad siempre me abrazará cuando te mire.

miércoles, 27 de abril de 2011

Quieto

Aveces algo llama a la puerta de tu corazón gritandote en silencio que te detengas. Algo va mal, te dice. Algo no cuadra. Y tu corazón, eufórico de alegría intenta dejar de latir tan rápido y tocar de pies al suelo. Lastima que aveces, hayas llegado tan arriba que el suelo se vuelva un punto infinito donde no puedes llegar. Y fluyes.

sábado, 23 de abril de 2011

Free

Elecciones que te llevan adelante. Vienen y van...

jueves, 21 de abril de 2011

Maldito...

Entre suspiro y suspiro te cruzas en mi cabeza. Entonces viene el misero segundo en que te miro, me miras, y me dan ganas de matarte y vivirte a la vez. ¿Pero que haces? ¿Porque no te vas? Déjame en paz. Te he dicho mil veces que no te necesito, ¿Porqué no quieres marcharte? Hilos y hilos de sueños y recuerdos enredados, que te abrazan, te estrechan, y van atados a mis pies. No puedo andar sin ellos. El enredo se hace cada día mas grande y en mi cabeza, un murmullo interminable no para de chillar. Basta ya! No debiste construir a mi lado tantos castillos, tanta felicidad de aire, de esta que se marcha y te deja desnudo ante la realidad. Ahora estoy aquí, muriéndome de la rabia. Buscando caminos alternativos que no me hagan volver cada tarde, al recuerdo de tus malditos labios.

miércoles, 20 de abril de 2011

Se acabó el concierto.

Te echo de menos. Desde que las notas dejaron de sonar y se acabó el concierto. Desde que abandoné mi melena para amarrarla a la tristeza de vivir sin ti. La até, para sentir que no tendría que mecerla un aire que no formara parte del tuyo. Y las melodías de entonces destruyen mis palabras, sacuden mis sentidos, me dan y me quitan la vida. Desde que no estás. He aprendido a echarte de menos, a vivir con la necesidad de abrazarte enganchada en mis escamas, respirando un aire que ya no sabe igual. He convertido el sueño de tus labios en una película que reproduzco cada vez que te miro, imaginando una realidad que no está. Y me he rendido ante mi deseo, ante la necesidad de tenerte entre mis brazos, ante unos labios que un día me besaron y que no lo harán nunca más. No tengo ganas de luchar, solo de mentirme cada vez que te miro, imaginando que te tengo en mis manos. 

Ahora el eco de las notas se apaga, y el silencio me abraza pidiéndome realidad. El concierto ya no vuelve a mis oídos. Las notas no completan la melodía. Solo quedo yo, intentando salir de este antro...

sábado, 16 de abril de 2011

Te echo de menos

viernes, 15 de abril de 2011

Atzar

Encara que la brisa descomposi l'ordre perfecte de les teves pestanyes, se que no em tornaries a mirar amb aquell intens desig. Ja no soc la llum on mires, soc una foscor interminable on perds la virtut i restes importància als records. Una contagiosa indiferència que s'enganxa als músculs i em fa plorar. La meva veu ja no t'enlluerna ni et fa sospirar un profund sentiment. Soc espai, un espai buit per a tu, mantenint-se suspès en l'aire intentat buscar l'instant oportú per retrobar-se amb la teva essència. I mentre busco, inconscientment l'atzar que em torni a la connexió sincera amb tu, em vaig perdent entre danses. Una distancia submergida en ficció em fa estar lluny de tu. I no et trobo en les paraules, ni en els sentiments. No et trobo en cap moment a soles, en cap cantonada del horitzó. Des de aleshores, vaig deixant un raig de llum allà on em faig i on em desfaig, intentant que la casualitat m'ajudi a que algun dia, tornis a voler saber perquè somric.

jueves, 14 de abril de 2011

Infinidad...

Cuando las palabras no bastan, cuando son una mínima expresión del sentimiento que guardas, el corazón se encoje de impotencia. Necesidad de querer, y de demostrarlo. Necesidad vital. Arañar los muros de las palabras y agrietarlas para intentar expresar con nitidez tu amor. Amor... Amor de persona, amor de compañía, amor de una simple mirada, amor a un simple gesto. Porque te quiero. Y no me da miedo decirlo. Porque las palabras cobran sentido si tu las escuchas, y se que tu las oirás limpias, con el sentido que deben tener. Sabrás ver en mis ojos que te quiero por pertenecer a mi vida de una forma tan especial, y hacerla cada día más feliz con tu presencia. Por dar magia a la calma, dar un toque de verde al blanco. Porque quererte es sentirme feliz. Feliz de querer a la luz infinita que transmites... Sin buscar explicaciones, aprenderé a quererte cada día con la intensidad que te mereces, porque te mereces un mundo entero. Reinventaremos cada día nuestro pequeño mundo de complicidad, una amistad fuerte. Y sabes? No tengo miedo. No queda en mi ni una milésima parte de ese miedo que corría por mis venas el día en que empecé a tenerte cariño. Ahora se que te quiero, sencillamente y sinceramente, sin peros. Y me encanta... Porqué puedo decirlo, alto y claro. 

En una palabra: Verde.
Mi mensaje: Gracias. 



martes, 12 de abril de 2011

Submarino

Aveces como un submarino consigues salir a flote. Ver el horizonte y el sol. Que tu mirada vuelva a brillar con intensidad. Pero a través de las ventanas. Sigues dentro de él, entre sus paredes, entre sus oscuridades. Y puedes sentir la angustia de depender de ese submarino para no ahogarte. No estas preparada para salir y nadar. Y permaneces allí, por miedo, sin poder escogerlo. ¿Y la libertad? No la tienes. No eres libre de salir al mundo porque estas encerrada en él. Porque por mucho que intentas salir, y incluso aunque dejes de quererlo tanto, él sigue teniendo la llave para distorsionar tu vida. Y como un títere atado por las cuerdas, intentas escapar una y mil veces, sin conseguirlo.

lunes, 11 de abril de 2011

Azul

En realidad, se que no lo estoy haciendo bien. Tengo la certera convicción de que esto no va a funcionar, y me llamareis negativa, pero también soy realista. Todas mis ilusiones vuelan en el aire tiñendo la tristeza del pasado, y me encanta saber que existes. Es más, eres la razón de mi sonrisa. Pero ahora, ¿que? Pasaran los días, y con mucha suerte podré verte una vez al mes. Pasaran las tardes y seguiré pensando que eres lo que busco, aunque tu no me busques a mi. Y me quedaré aquí, sentada en este banco, soñando con todo lo que quiero que pase y que cada día veo más imposible.

sábado, 9 de abril de 2011

Blanc precios. Magia, llum, espai. Espai ple d'il·lusions i esperança. Guapo. Start...

jueves, 7 de abril de 2011

Decepción...

Me decepcionas. A cada cosa que dices, a cada cosa que haces. Porqué? Porque te esfuerzas en ser así? Porque me haces tanto daño? No te das cuenta... Yo quería aquel chico que me sonreía, que me abrazaba, que me hacía reír, que se preocupaba por mi... Y no esta. Nunca vuelve. Se ha perdido.

miércoles, 6 de abril de 2011

Libertad

Ya está.
Ni dolor, ni pesadillas, ni lágrimas, ni tristeza. 
Ya no te necesito.
Ni tan solo te quiero.
Soy libre...


lunes, 4 de abril de 2011

Un día más

Como un día más pero sin serlo. Como una caricia más al viento... Un día de sonrisas y reflexión quedará en la memoria.

domingo, 3 de abril de 2011

Ahora

Te he echado de menos muchas tardes, muchas noches, muchas mañanas, en muchos lugares, en muchos momentos, en mil y una situaciones... He echado de menos dormir a tu lado, abrazados como si fuéramos una persona. He echado de menos cocinar contigo sentado en el suelo. He echado de menos mirar películas a tu lado. He echado de menos que me miraras y me dijeras con una mirada super tierna: guapa. He echado de menos llegar por las mañanas y tener tu beso de buenos días en el banco de delante la escuela. He echado de menos escuchar canciones preciosas y pensar que cuentan nuestra historia. He echado de menos el sentimiento que me transmitía One last time. He echado de menos que me cuidaras cuando estaba enferma. He echado de menos esconderme para no ser descubierta. He echado de menos tus besos. He echado de menos dejarte el labio lila. He echado de menos hacerte fotos cuando menos te lo esperas. He echado de menos taparnos con el edredón. He echado de menos el olor de tu habitación, robarte jerséis, robarte caricias. He echado de menos estar en tu salón como si viviéramos juntos. He echado de menos verte tocar la bateria y sentirme orgullosa de ti. He echado de menos acompañarte a probarte chaquetas. He echado de menos hacernos fotos con la cam. He echado de menos ir a la biblioteca y hacer las reuniones de Treball de Recerca juntos. He echado de menos apoyarme en tu hombro y que me preguntaras: donde te apoyas?. He echado de menos decirte que eres muy sexy. He echado de menos tus ojos azules. He echado de menos tus besos en mi frente. He echado de menos que me espiaras por un agujero en mi habitación. He echado de menos escuchar música juntos. He echado de menos tu amor. Que me quisieras. Quererte. Abrazarte. Que me besaras. Sentirte, sentirnos. Lo he echado de menos cada hora desde que no te tengo. Casi 90 días... Y ahora echo de menos echarlo de menos. Ahora me cuesta echarlo de menos porque cada día lo recuerdo menos... Ahora echo de menos tu persona. Tenerte en mi vida. Echo de menos nuestra amistad. Echo de menos nuestra confianza... Pero ya no está. La has olvidado. Y la verdad, es que a mi cada día se me olvida más.

miércoles, 30 de marzo de 2011

Vacío

Vacío. Cuando las palabras se van, cuando los días pasan, cuando los recuerdos se escapan. Vacío, cuando miras atrás y no sigue a tu lado. Cuando te das cuenta que todo aquel espacio que ocupaba, se ha quedado abandonado. Tu tiempo, tu pensamiento, tu espacio, tus sentimientos, tu vida. Toda aquella magia que había ido ocupando cada parte de ti, desaparece. Se esfuma. Y te quedas en medio de un vacío inmenso, en la soledad de un sentimiento. Y no hay refugios en los que sentir la calor de sus abrazos. No hay palabras que escuchar de sus labios. No hay miradas que observar de sus ojos. No hay nada. Una terrible nada que fulmina tu corazón. Ni él, ni sus manos, ni su voz, ni sus ojos, ni su piel, ni su olor, ni nada. Vacío. Vacío en el corazón, en el pecho, en las manos, en cada parte de ti. Y todo ese vacío lo llenas de recuerdos. Cada vez que necesitas un abrazo, recuerdas cuando te abrazaba. Cada vez que quieres un beso, recuerdas cuando te besaba. Cada vez que anhelas su amor, recuerdas cuando te quería. Y intentas vivir de ello... pero el vacío sigue allí. Los recuerdos flotan en una nada totalmente inestable. Y cuando pretendes llegar a ellos, explotan como burbujas de jabón... Y vuelves a sentir el vacío. Un vacío que no llena nada. Un espacio sin sentido que te invade. Y te sientes hundida. Porque el vacío es de amor, y sin amor no hay vida.

martes, 29 de marzo de 2011

domingo, 27 de marzo de 2011

Después de mi

Hacer ver que no te das cuenta. Hacer ver que no lo ves, que no te enteras, que no te importa. Hacer ver que no te desmorona verle hablando con otra. Mirar a otro lado para no tener que verlo, girar la cara, perder el alma...

jueves, 24 de marzo de 2011

Felicidad

Volando me encontré. Cantando me escuché. Hablando me entendí. Llorando me creí. La vida es más bonita que nunca. La siento, la noto, y me encanta. Porque sí. Porque me gusta mi vida. Porque amo mi vida. Y porque amo amar. Porque me gusta sonreír, besar, abrazar, ayudar y hacer feliz. Porque quiero ser feliz y compartirlo con todos.

martes, 22 de marzo de 2011

Como gotas de agua.

Sin miedos podría contarte como en un instante me perdí. Podría contarte el silencio, el amor, el tiempo, el lugar y el momento en que caí, tropecé, y me desprendí ante tus brazos. Podría contártelo sin ti, sin nombrarte, sin recrearte, porque tu no estabas. Estaba yo, conmigo misma y con mi terrible y tan querida idea. Tus brazos me habían abrazado esa tarde y... yo no quería hacer otra cosa que querer tenerlos otra vez en mi. Me costaba la vida no quererte, y ese momento de lucha me hizo pensar. Pensar en ti, y en el amor. Si cuyas palabras tenían relación... Y la tenían, si. La tuvieron, para siempre. En ese instante te quise, y te empecé a querer hasta el infinito. Porque las relaciones por mucho que pesen nunca desaparecen...
No creo en el fin de los sentimientos. Querer no requiere nunca un fin. El único fin posible es la evaporación de los recuerdos, pero incluso sin recordar, un sentimiento permanece siempre. Te espera, te abraza, aveces te odia, otras te ama, pero siempre sigue allí, enganchado en las paredes de tu corazón...

Como gotas de agua... Te bañas en ellas, se evaporan, pero siempre llega un día en que... llueve.
I quan et faltin les paraules deixa anar un sospir. Quan pel teu cap s'enredin els sentiments, simplement disfruta. Escolta la dança, escolta la música. Quan vulguis plorar, mira el cel i viu.

lunes, 21 de marzo de 2011

Caja de luz

Como una pequeña caja de luz. Que te di, o me robaste, pero que allí sigue, entre tus manos. Dándome y quitándome fuerzas. Permitiéndome el aire que luego me harás exhalar. Haciéndome feliz para robarme el aliento después con la fuerza de una flecha. Sin mi, sin mi caja de luz, todo es más difícil. Como una marioneta intento engañarte para que me la devuelvas. Para poder sonreír cuando lo necesite. Para poder ser feliz sin sentir el miedo entre mis huesos aterrada por perderte otra vez. Perderte, he dicho? Perderte como te pierdo cada día, aun sin tenerte.

domingo, 20 de marzo de 2011

Primavera para sonreír

Un buen fin de semana lo cura todo. Tardes de calma, de sonrisas, de excursiones por nuestra memoria recordando cosas que nos llevan a ser felices. Comidas y cenas con personas que echaba de menos, y con personas que no, porqué las tengo día a día a mi lado. Fotografías, imágenes en mi mente, buenos recuerdos que me causan felicidad. Y soy feliz. Sí. Por fin. No te necesito. Solo a ellos y a mi.

sábado, 19 de marzo de 2011

Amigos

Días blancos. Días que me encantaría repetir siempre. Días con vosotros, nuestras sonrisas, nuestra complicidad, nuestras cosas. Amigos. Mi vida entera.

miércoles, 16 de marzo de 2011

Mariposa

Como una luz del ayer que llego a mi vida para transformarla. Siento esos días como magia de un cuento. Una experiencia vivaz que arrancó mis sentidos de cuajo para sorprenderme de lo que mi corazón podía sentir en si mismo. Un verde muy verde. Ahora me gusta contarlo, recordarlo, y mirar otra vez a los ojos a esa mariposa tan traslúcida que me saca una sonrisa con solo mirarla. Me gusta sentir su presencia, y a la vez su ausencia en mis 24 horas del día. Ya nada es como hace unos meses, pero tal vez esa sea la parte más bonita. Que fue algo que vino y se fue, para dejarnos una paz absoluta en nuestro cuerpo, y tener una experiencia conjunta que contar. Ahora puedo mirarte, y quererte de una forma sincera, sin quizás conocerte de toda una vida, puede que sin conocerte casi, pero quererte.

lunes, 14 de marzo de 2011

Pot ser

Pot ser estic dividida en dos. Pot ser, una part ara crida feliç que no et necessita per rés, que tinc masses coses per les que somriure. Pot ser, també, un altre part de mi vol necessitar-te, vol i ho fa. Aquesta part ha aprés a viure per tu, i ara li costa tant no fer-ho...

domingo, 13 de marzo de 2011

Huir

Huir como una partícula más del aire danzando entre el viento, dejándose llevar. Cerrando los ojos, apretando los puños, tiritando de miedo. En silencio. Y fluir entre la brisa... Me haces daño.

sábado, 12 de marzo de 2011

Punto de inflexión

Tengo frío. Mi vida tiene frío. Lo intento, créeme que lo intento. Y lo voy a conseguir. Al menos ahora, soy consciente de como me siento, soy sincera conmigo misma, honesta. Ya no me vale engañar a todos y a mi misma con mi: "Estoy bien". Estoy mal. Pero dentro de lo que cabe me siento feliz. Feliz conmigo misma a ratos. Porqué soy capaz de cuidarme yo misma, porque solo yo puedo sacarme adelante y lo estoy consiguiendo. Aunque en otros ratos me odie, y odie cada parte de mi que no amas. ¿Si no me quiero yo, quien me va a querer? Se trata de un punto de inflexión, supongo. Donde aprendo a sufrir. Si, sufrir, llorar, sentir el dolor, la angustia, el agobio... Sentimientos que todos creemos conocer, que pensamos que se sienten y ya esta. Yo he aprendido que no, que también se evoluciona en este sentido. Nunca te conoces lo suficiente a ti misma como cuando lloras, sufres, y te sientes mal. Ahora siento como si estos dos meses se resumieran en un paréntesis sin sentido. Miro atrás y me pregunto que he echo con mi vida en 60 días. Nada. Engañarme, torturarme, contradecirme, sufrir, esperar. Sobretodo, esperar. Y no voy a mentirme otra vez, aun sigo ESPERANDO. Pero ahora, espero sabiendo que lo hago, intentando sinceramente no hacerlo. Ahora quiero dedicar mi tiempo a vivir. Vivir...

viernes, 11 de marzo de 2011

Miedo...

Tengo miedo, porqué miro al horizonte y no veo nada. Me da miedo llorar delante de las personas que me quieren. Pero no dejo de hacerlo. La infinidad se encoje cada día, y me siento más y más agobiada por esta tristeza que acongoja mis huesos. Tengo miedo de pensar. Paso los días luchando contra mi cabeza para no pensar. Pensar en ti. Un viernes por la noche. Hoy. Y me da miedo pensar en como voy a pasar estas horas que me quedan para que se acabe el día. ¿Que hago? Solo pienso en llorar, pero se que no debo. Mientras las lagrimas se me escapan por el borde de mi mirada, intento sacar fuerzas de donde no me quedan. Tendo miedo...

Something

Algo. Algo de calor. Algo de amor. Algo de cariño. Algo de ti. Algo de tus labios. Algo de tus pulmones. Algo de tu corazón. Algo de tu voz. Algo de tus manos. Algo con lo que este vacío duela menos. Algo con lo que sentir menos frío. Algo con lo que soñar. Algo con lo que vivir, compartir, cuidar. Algo. Tú.

Echar de menos

"Lo que menos me gusta de echar de menos a alguien es que funciona a rachas. A días. Por momentos. En lugares concretos. Cuando menos te lo esperas. Llega sin avisar. Se queda un tiempo indefinido. No puedes dejar de hacerlo. Aunque lo intentes. Escuece. Duele. Quema. Pica. Desgarra. Rompe. Congela. Hiela. Arde. Arranca. Hiere. Desquebraja. Te hunde. Te asfixia. ¿He dicho qué duele? Duele. Mucho. Te despiertas y no sabes qué va a pasar. Porque a veces, hasta las suelas de mis zapatos te echan de menos. 

¿Pero sabes qué? Se pasará, te lo prometo."



Helena Martínez. 

miércoles, 9 de marzo de 2011

Mentiras

Todavía sigo mintiéndome. Sin querer y a escondidas. Me miento pensando que no va a suceder. Quiero creer que nunca volverás a estar con nadie más que no sea yo. Ilusa perdida. No quiero imaginarte en otros labios que no sean los míos, ni en otras manos. El simple echo de imaginarlo hace trizas mi consciencia. Como puedo imaginarte bajo un edredón haciéndole cosquillas a otra? Como puedo imaginarte mirando una película en los brazos de otra? Me aterroriza pensarlo. Sigo viviendo de mi propia mentira. Levantándome todos los días y pensando que esa pequeña sonrisa me mirara para decirme que me echa de menos. Soñando con volver a vivir la vida a tu lado. Anhelando que suceda. 

Y como Santi Balmes diría: Y ahora miento casi siempre, todo el mundo lo hace, engaño a otros y me engaño a mí. ¿Para qué diablos sirve la verdad?

lunes, 7 de marzo de 2011

Et necessito

Et necessito, inclús quan dormo. Aprop dels meus ulls, aprop de les meves mans, tan aprop dels meus llavis. Et necessito inclús quan dorms. Et necessito al meu costat, ara. Quan parlo, quan camino. Pas a pas lluny de tu, de tot, de nosaltres. Et necessito inclús per plorar. Et necessito per somiar i sobretot per seguir.

domingo, 6 de marzo de 2011

Parèntesis

Un parèntesis de calma. Per respirar profundament. Mirar-te com sempre, però amb temps. Amb pau. Tinc menys por que ahir a mirar de cara a l'horitzó.



miércoles, 2 de marzo de 2011

Momento de interacción

"Y aquí sentada espero y observo.
Siento.
Te echo de menos.
Te escucho, te veo, te quiero.
Y tus ojos no me miran.
No me buscan, no me sienten.
Sonríes y mi corazón se encoje.
Caminas.
Y siento tus pasos como espinas pinchando.
No puedo decirte nada.
No puedo acercarme.
Miro tu piel. 
Y pienso: Cada día la misma historia. 
Mirarte, mirarte, mirarte, mirarte, mirarte...
Y cada mirada me lleva a un recuerdo.
Un deseo.
Un sueño.
Entonces deseo no mirar.
Ser ciega.
Invisible.
Pero no puedo.
Y el infinito me mata.
Estoy cansada.
La nada se define en el todo.
El todo en ti."

martes, 1 de marzo de 2011

Cada día

Estoy aquí, otra vez. Como cada tarde. Como cada día. ¿Y que? Me queda preguntarme. ¿Llorarte, a ti? No, a mi. Llorar porqué no me queda nada más que hacer. Llorar porqué las lágrimas acarician las mejillas que ya no besas. ¿Llorar? Sí, llorar. Parece mentira que cuantos mas días pasan menos lo entiendo. ¿Una hora más lejos de toda la tormenta? Que va. Una hora más de tormenta. Y el sol se va escondiendo. Me pregunto constantemente: ¿Que hago? Y nadie responde. Olvidarte supongo, o eso intento creer que hago. Quiero pensar que todas estas horas las estoy invirtiendo en olvidarte. Pero ¿Sabes? Me aterra pensar que en realidad no hago otra cosa más que quererte, que ni se me pasa por la cabeza la idea de olvidar. No quiero. No quiero olvidar tus besos, ni tus abrazos, ni nuestras tardes, ni nuestras noches, ni nuestras cosas, ni nuestros suspiros. Es lo único que tengo. No quiero perderlo como te perdí a ti. Y si, llorar. Llorar porqué no me queda nada más que hacer.

lunes, 28 de febrero de 2011

Mirar-te

Saps? Somric perquè se que quan et miri tu tornaràs el somriure. No pot haver rés mes gratificant . Mirar-te i saber que aquell petit però tant important somni que se'm passa pel cap en aquell instant, esta fet perquè el realitzem juntes. Mirar-te i poder parlar-te sense paraules. Mirar-te i entendre't, abans de que ho pensis fins i tot tu. Mirar-te i voler compartir amb tu tot el que em rodeja. Aixecar-me amb l'objectiu de veure't, perquè se que tu faràs d'aquell dia... el millor de tots.

domingo, 27 de febrero de 2011

Lluny

Mirar-te i sentir que el món sencer ets tu. Mirar-te i pensar en tot el que hem passat junts. Mirar-te i estimar-te. Trobar-te a faltar... Es que t'estimo tant... Tenir-te a prop i tan lluny a l'hora. Voler-te per mi. T'estimo.

viernes, 25 de febrero de 2011

Smile at me

Punt. I et dic que t'estimo. Ho se. Ho saps? Tinc por de que ho sàpigues. Et vull. I se que no et tinc. Mira'm. Que veus? No em vols mirar. Perquè? Ni un somriure? Perquè no vols somriurem? A vegades se't escapa algun i  em fa somriure tant... Ets guapo. Ets preciós. I t'estimo. Ja ho he dit? Tan se val. T'estimo d'una manera especial. Vull cuidar-te. Vull abraçar-te. T'adoro. Saps que vull dir? No, no m'entens. Es igual, deixem-ho estar. Ara que? Perquè... queden molts dies per seguir veient-nos. Et miro cada dia. Ho saps. Se que ho saps. I no podré evitar mirar-te dia rere dia. Ho sento. Ets llum. I mirante, de lluny, sento l'escalfor que ja no tinc. La protecció que em donava la teva llum. El blanc no es tan blanc sense tu. Prou. Aprendré a estar sense tu. N'estic aprenent. Aprendre es vida. Ara només penso en no perdre't. Somriu-me. Siusplau . . .

jueves, 24 de febrero de 2011

Et trobo a faltar
Te echo de menos
I miss you
Eu sinto sua falta
Tu me manques
Jeg savner deg


Fa 53 dies que no et tinc, i et necessito. 

miércoles, 23 de febrero de 2011

Tonta

Querido anónimo

Últimamente pienso mucho en ti. Si, debería ser raro pero no lo siento así. Eres una persona que me crea curiosidad, alguien interesante de mirar, alguien interesante de escuchar, alguien interesante sobretodo de sentir. Y te siento ¿Sabes? Puedo sentir cada chispa de luz que lanzan tus manos y cada mar de arte que transmites con una mirada. Mirarte me hace pensar que hay mucho más allá del muro que mi rutina crea. Me haces ver la vida como algo intensamente bonito y infinito. Allá donde miro veo arte. Eres la clave de bóveda. Y lo que me sorprende es que no me gustas. Puedo pensar en ti horas y horas, que siempre voy a verte como algo especial, algo que es más bonito de lejos, algo que debe estar lejos. Quiero poder seguir viéndote desde aquí, desde mi perspectiva.

martes, 22 de febrero de 2011

"te quiero"

Y en algún momento alguno de los dos dijo "te quiero". Sin parecer pensado, sin parar a escucharse, sin darnos cuenta. Y en el fondo, llevábamos días intentando incluir esa palabra en nuestras conversaciones. Pero tal vez por miedo, tal vez por precaución o simplemente para demostrarnos que aún no habíamos tocado fondo, callábamos...

domingo, 20 de febrero de 2011

Realidad

Un dolor intens que impregna la meva sang. Un sospir profund que ressona als meus timpans. Una mirada que m'abat-eix. Unes paraules que mai se pronunciar. Un pensament que ronda el meu cap cada instant. Un batec amargant-me el somriure. Unes llàgrimes lliscant per les meves galtes. Un sentiment de tristor. I se que no hi ets. I saber-ho em fa voler perdrem en un desert on no hi siguis. Es dur veure't i saber que no es com vull. Fa mal sentir la teva indiferència, o de vegades inclús fa mal no sentir res. Fa mal no sentir una d'aquelles mirades còmplices. Fa mal que no em diguis res. Fa mal que no t'apropis. Fa mal. Molt de mal.

Anónimo de mi vida

Y sonrío. Porqué pensar en ti me hace sonreír. Eres la felicidad en persona. Eres arte. Eres un cielo. Eres un rayo de energía.

sábado, 19 de febrero de 2011

Un único compás

Mientras intento ser libre, unas notas empiezan a sonar. Melodía del viento. Del tiempo. Y pido que se borren de mi cabeza. Pido no escucharlas, pero es imposible. Cada pequeña nota que sale de aquella guitarra trae con ella mis recuerdos, mi felicidad. Y se rompe ante mi, me rompe el corazón y mi fortaleza.Rompe mis esquemas, mi nueva vida, mi energía. Y en ese momento dejo de creer en nada. Volvemos a estar tu y yo. Como entonces, pero ahora. Entre un inmenso muro, un muro que intento romper cada día, cada vez que me miras.

jueves, 17 de febrero de 2011

Verde

Escucha, quiero decirte que... Silencio y blanco. Verde. Vitalidad y... vuelve. No te vayas. Quiero que estés aquí. Ríe y haz me reír. Corre... CORRE! Corre y dame la mano. Cógete fuerte! Cuidado que vamos... y volar. Volar contigo. Sonríe. "Estima la teva peca"... Y ahora? Verde verde verde. Y el sol brilla. Y tu brillas. Ladrillos cruzándose entre nos. Un inmenso tabique atrincherando mis emociones. Y siento. Pero el miedo gana. Dudas. El miedo me hace dudar. Tú. Eres tú dulce verde. Tan tú. Magia.

martes, 15 de febrero de 2011

Camino al infinito

Ni tu sin mi, ni yo sin ti. Entre agua y marea. Entre un vértice torcido apunto de estallar. Chocan. Y se abrazan. Buscamos alas para volar nadando, y no sabemos nadar. Intentamos nadar sin aprender antes a volar. Y te miro. Te miro y el blanco y el negro se hace color. Y tus lágrimas vierten un fuego que hiela. Eres eterna mientras yo intento ver inmensidad. Una eternidad inmensamente especial.

lunes, 14 de febrero de 2011

Que tens, que em dones vida? Que tens, que em fas ser creativa? Que tens, que només mirar-te vull ser feliç?

domingo, 13 de febrero de 2011

Walk

Soc feliç. Per les persones que tinc al meu voltant, i per com sóc. Em sento orgullosa de moltes coses, i crec que està be de tant en tant pensar-hi, mirar enrere i dir-se un mateix, tot allò que ha fet bé. Sempre tindràs la resta de dies per tirar-te en cara tot allò que fas malament.

jueves, 10 de febrero de 2011

Pors

Tinc por. I no m'agrada tenir-ne pero es inevitable. Tinc por a el que passi d'ara endavant. Se que m'estic endinsant en algo nou i desconegut, i em sento indefensa. Pero no es típic de mi no arriesgar-me, així que: Allá vamos!

miércoles, 9 de febrero de 2011

Mi niña

Broma
Es como un cachorro pero no, osigui es com un cachorro pero no
Es super man... NO! Es quan es bebe! SI! I li has de donar 1 petó perquè es torni princep!
Però si de SI o si de si...? O si de bueno si?
Pantilons
Lagos de agua causados por una risa en medio de un trago de agua
Pobre loco
Tacirupeca jaro, tacibrebo talibuea
Flanes de frutas
Veus com va bé que es fiquin la motxila alta?
Perquè t'has aixecat tan dora? Perquè tenia fred... (...)
Quin pal anar a pintura (mirada i seguidamente una sonrisa) Dew!
No one's gonna love you
Tens 1 clip?
Al mercat cap-i cap-o venen unes coses i les altres no
Has dinat? Si, vinc a berenar amb una amiga.... (Son las 4h)
Producción este individuo me esta molestando!
Gilipollassssssss
Baixem! no... Baixem! noooo... Baixem! que NO!
Que faig amb tacons, que faig amb tacons... que faig amb tacons...
Quim graciós!
El test
Avui tinc la sensació de que molem...
Ya sa flipao
Que tipo soy i que guapa tengo
Gilipollas, imbecil, cabron... SUBNORMAL!
Traumat de la infancia
Eh prou prou!
Italià imbecil flipat i primo de cap d'any
Vinga nois! (Quim entrenador)
Jo tinc aquet llibre!!!!!!!!! ... (?????Pues muy bien)
Brodel carabililian queno! WTF!?!?!
Que cuki!
Ceripollas...
Loh que?
Pos ok pos dew
Cuchi o cuki?
Teories
Amarhada...
Alive
Rabietas Giulia
Som dues nenes petites
Em dew? 


I m'encanta perquè només ho entendràs tu, si tu.

Blanco otra vez

Días grises que se vuelven blancos, otra vez. Sonrisas, esperanzas y sueños. Tal vez esa sea la idea, sentir el gris muy intensamente para que cuando vuelvas a sentirte blanco, este blanco sea más brillante que nunca.

Blanco profundo.

martes, 8 de febrero de 2011

Myself

Nunca has tenido ganas de ser tu misma al límite? De chillar, de hacer una locura, de cantar, de bailar, de teñirte el pelo, de saltar, de correr, de romper algo, de hacer algo, de rodar, de caer, de llorar, de hablar, de tantas cosas... ??? Necesito ser yo misma. Lo necesito como el aire. No me gusta pasar desapercibida. No me gusta sentirme una más entre la multitud. Quiero ser libre, y para mi la libertad se basa en ser como quieras ser. Soy feliz por ser como quiero ser. Y no te imaginas lo feliz que soy cuando la gente me quiere por como soy.

Do you remember the hidding place...

Hoy he vuelto a soñar contigo.Un sueño de los que me torturan, un sueño cruel. Cada noche sueño que estoy contigo, el sueño perfecto tal vez, el sueño imposible también, lo que no tengo, lo que anhelo... eso es lo que aparece en mis sueños y lo que me desgarra el alma. Recuerdos. Malditos recuerdos.
Me encantaba ganarte en nuestro juego de besos y que siempre acabaras tu lanzándote a mis labios. Me encantaba abrazarte mientras miraba la tele. Me encantaba bajar a tu sótano y pasar horas y horas bajo la manta. Obligarte a hacer los deberes y acabar cayendo en tus redes. Adoraba tus besos en mi cuello, y darnos besitos hasta que la Duna se ponía celosa. Me encantaba cocinarte... y tu miedo a quemarte con el aceite. Me encantaba verte allí, en esa esquina de la cocina, sentado... y tirarme encima tuyo. Me encantaba que al final nunca viésemos del todo ninguna peli. Me gustaba mirarte, peinarte, acariciarte... Correr por la cocina huyendo de ti porque tu madre estaba cerca. El chocolate caliente y croissant de tu madre. Decirte lo feo que eres... Subir a hacer bocatas y tardar horas (jijiji). Mis ataques de risa incomprensibles. Tus uñas mordidas. Tus pezones? jajaja. Morderte la oreja... Morderte el labio y que te saliera un morado (pobrecito...) Irnos de compras y reírme de ti porque no encuentras tu talla en nada de lo que te gusta. Que te probaras chaquetas... Tocarte el culo cuando menos te lo esperabas y decirte lo pibon que eres. Llegar al cole y ver que vas igual que yo. Sentarme contigo en clase partida de Inglés. Que me espiases por un agujero de mi cuarto para copiarme. Robarte tu goma porque mola más que la mía. Que mi almohada oliera a ti. Prohibirte entrar en la ducha. Hacer un maratón de cine. Quererte... Me encantaba quererte.

sábado, 5 de febrero de 2011

Tu

Estic buscan-te dins meu. Com cada dia des de que no hi ets. Intento i depenc del meu raonament rutinari. I es com una roda que gira i gira. Sempre el mateix record, sempre el mateix oblit, sempre el mateix sospir, i el mateix cor al que estimo. Sempre buscant de tu les mateixes paraules, i sempre sentint-me un fil trencat enmig d'un munt d'aigua, on s'ofega. No sóc mes que un petit pinzell sense ningú que li aporti la pintura... Un petit pinzell que intenta dibuixar-te amb les restes d'una paleta fosca. I a cada traç la foscor es més intensa, més dolorosa. Podria no fer-ho. Podria. Pero necessito dibuixar-te si així em sento més aprop teu. He caigut en la monotonia de pensar en tu per tenir-te com a molt aprop al meu cap. Fa un mes que no toco les teves mans, i si et soc sincera, fa un mes que no deixo somiar que ho faig. Un mes nu, blanc del fosc, blanc del buit, blanc del nerviós... del que no deixa viure. Els color m'envaeixen. I les parets cauen sobre meu. He oblidat la teva olor, i el teu tacte. He oblidat com era un peto teu, un sospir a 2 cm del meu. He oblidat nits calides. He oblidat els teus peus abraçant els meus. Ja no hi son ni hi ets. I ara tinc por. Por de pensar que mai has existit. Et miro i no et reconec. Qui ets, penso. On esta ell?... T'has emportat els seus i els meus petons, cada tros de pell que vaig acariciar. I demano cada nit que li tornis. Pero potser es ell que no vol tornar...
Ja fa un mes que t'oblido, t'odio, t'estimo, t'anyoro, et somio, et penso, et perdo, et crido. Un mes blanc. Blanc? Em preguntaràs. Pero si blanc es el color de la teva felicitat. Em diràs. I jo et respondre: Blanc ets tú, blanca era jo amb tu, blanca soc quan somric, blanca soc quan somio, blanca soc quan em sento viva, quan ploro, quan tinc por, quan sento, quan estimo. Blanca soc jo en la més intima fracció. I blanca em sentia al teu costat. D'un blanc tan blanc que feia volar de nomes sentir-lo.
I ara el futur es intens. Intens de por i de felicitat. Jo el busco, destí com a cau. I dic adeu amb la mà a algú que  vaig sentir meu, algo que ho va ser, nomes meu, nomes al meu cap i al meu cor. Algú que no eres, ni ets. I a tú també t'estimo, pero tu no ets com ell. A ell li importava i a tu no. Així que no et donaré el que no es per tu.  M'ho guardaré, dins meu, com un caliu de força i de record inert. Per poder recordar-lo sempre.

martes, 1 de febrero de 2011

No estás. No estás, y no estarás. Ni yo estaré cuando me necesites.

martes, 25 de enero de 2011

Ets tú qui no hi veus. Qui perd. Qui te por. Qui n'ha de tindre. Qui seguirà perdent. Qui esta ceg.

Imaginació

Brilla. Càndida com una espelma. Distant pero a l'hora ferma. Sensible i tant inocent. Dispersa. Canta'm. Enlluerna'm. Corre i crida. Crida, crida, crida. Però en silenci. Digues el que vulguis dir-me i com vulguis fer-ho. Jo t'entendré. Brillas. Ballas. Ets blanc. No has de demostrar rés. A ningú. Ets màgia. Sigues tú. Sigues pel simple fet de ser. Perquè? Ni tu ni jo ho sabem. Perquè? Perquè em fas sentir viva. Em fas ser blanc, turquesa, i unaltre cop blanc. Em vas somriure. Ets pura. Ets jo en la fracció més íntima. Dibuixa. Pinta. Escriu. Ecriu-me. Vina amb mi. No sóc res sense tú. Ets jo. Jo sóc tú. Bonica. Pau... Calma. Però sobretot, Vida.

Volaré

Quiero volar entre las nubes... El viento nos esta haciendo perder los estribos. Ahora quiero tenerte, aquí abrazado a mi corazón un día más. Eres mi necesidad. Y si no es de ti, de quien me voy a reír. Con quien me voy a reír. Que sonrisa me hará ser más feliz que la tuya. Dime. Dime. Dime... Quieres?
Me voy a soñar dónde los puntos sobre las íes los ponga yo, y si... soñaré que te abrazo como cuando aun me dejabas hacerlo. Volaré... Volaré... Tic, tac.
El despertador sonará y aquí estaré otra vez, frente a ti. Intentando esquivar miradas. Buscando cualquier signo que me devuelva la calma. Anhelando cada suspiro. Haciendo como si no me importaras. Para que, si total vas a notarme igualmente mi cara de color gris? No lo se. Será cosa del volar.

domingo, 23 de enero de 2011

Como un pájaro... Un pájaro que se aleja poco a poco. Un pájaro que siempre esperas que vuelva.

Nervios en el estómago

Quiero gritar. Me da miedo mirarte a los ojos. Me da miedo quererte. Mañana. Volveré a mirarte mientras mis manos se pelean con mis muñecas para abrazarte. Sentiré como mi corazón se atrinchera en mi pecho intentando escapar de un infierno sin tu olor. Beberé agua sin sed, buscando olvidar tu sabor... Y te miraré echándote de menos, a cada milésima de segundo.

viernes, 21 de enero de 2011

Et trobo tant a faltar... Tu no estas i aquí, davant la pantalla de l'ordinador, només em queda perdre el temps. El temps perdut que vol dir no viurel al teu costat. Intento somriure, però no serveix de res. Per molt que ric, no sóc feliç. La meva felicitat te l'has emportat tú... I no t'imagines el que donaria per un simple t'estimo. Et necessito tant... Torna, siusplau.

jueves, 20 de enero de 2011

Cuando abras los ojos, no estaré. Cuando me busques a tu alrededor, estaré perdida entre calles desiertas buscando alguien que me saque una sonrisa como tu lo hacías... Cuando te falte mi constante apoyo, entonces, tal vez, me eches de menos. Pero "entonces, tal vez" ya no esté.

lunes, 17 de enero de 2011

No formo parte de tu vida. No soy nada importante para ti. No me echas de menos cuando no estoy. No te apetece hablarme o verme. No. Y duele. Duele porque tu si formas parte de mi vida. Tu si eres importante para mi, mucho. Porque yo si te echo de menos cuando no estas. Porque me apetece hablarte o verte siempre. Si. Porque te quiero.

domingo, 16 de enero de 2011



*
Ser rara. Excentrica. Riure. Dir parides. Riure quan ningú més li veu la gràcia. Seguir rient. Mirar amb aquells ulls de "sóc diferent i m'agrada ser-ho". Ara voler ser igual que tothom. Intentar-ho. Riure, i veure que no puc ser-ho. Rara? Si, rara. Rarísima. Riallera. Comprensiva. Boja. Locura. Amor. Si? si. Sóc tota amor. He nascut per donar amor? Pot ésser. Nomes vull estimar. Riure. I estimar. Vida. Vida sense amor? No. Impossible. Blanca. Sóc blanc. Per mi el color del amor és el blanc. Perquè vermell? No, no. Vermell mai. El vermell fa mal. El vermell crida. Perquè crides? Shhht. Silenci. Blanc. Somriures càlids. Calma. Blanc, verd i blau. Turquesa? Siiiii. M'encanta. Però vermell no eh! Vermell mai. Ets vermell ara? No, tu ets... Gris. Amb un toc de marró canela. I la canela m'encanta, pero el gris em fa por. Es trist, em fa estar trista. El gris m'apaga, el vermell m'estressa. Perquè no vols ser blanc? D'acord. Riure. Ser rara. Rara amb tu? No. Ara rara sola. Rara acompanyada. Rara per sempre. I feliç, molt feliç.

Tú?
No, no creo.
Pero, enserio no eres tú?
Como?
Que me quieres?
Vale, corramos como el viento.
Tienes prisa? 
Cógeme de la mano.
Que sientes?
Tienes miedo?
Déjame quererte...
Que?
Ya... 
pero...
es que...
te quiero.

miércoles, 12 de enero de 2011

Para ya de una puta vez. Para ya de ser tan sumamente egoísta, no eres el único el mundo que siente y padece. Deja de putearme, deja de hacerme sentir una mierda que da igual como este y como me sienta. Si te importo una mierda, desaparece de mi vida ya. Fuera, no quiero gente como tú. Me estas fundiendo por dentro, no puedo más. Es que el día que explote... me vas a mirar y no me vas a reconocer.

martes, 11 de enero de 2011


Te echo de menos, le digo al aire
te busco, te pienso, te siento y siento
que como tu no habrá nadie
y aquí te espero, con mi cajita de la vida
cansada, a oscuras, con miedo
y este frío, nadie me lo quita...

lunes, 10 de enero de 2011

Pienso, sin más. Pienso en ahora, en ayer, y en mañana. Pienso en palabras, en imágenes, en sensaciones. Pienso y suspiro. Pienso que quiero y que debo hacer. Que necesito y que puedo tener. Que buscar, que olvidar. Dibujo un camino que se bifurca por otros dos, y estos dos en otros dos... Y la respuesta se pierde entre palabras.
A simple vista fácil. En la practica, muy complicado. Me da miedo mirarte y que mis ojos te cuenten lo que realmente intento esconderte. Tal vez que te quiero, tal vez que te echo de menos... Y entre miradas siento que nos perdemos. Distanciando recuerdos cercanos cada vez que desapareces en cada rincón de mi presente. Olvidando sensaciones que mantenían vivas mis escamas. Y me ahogo entre tanta agua. Mi luz se apaga sin tu reflejo, mis ojos ya no brillan, y mi sonrisa, aun pereciendo, te echa de menos entre mis labios.

domingo, 9 de enero de 2011

Cada hora que pasa es más aliviante que la anterior. Y cada sonrisa más sincera. Cada espacio de mi cama menos vacío. Cada centímetro de mis manos menos frío. Cada recuerdo más borroso. Cada paso un latido más profundo, y menos doloroso.

viernes, 7 de enero de 2011

Primer día

Suena el despertador, y no quiero levantarme. He soñado contigo, otra vez. Pero ahora es diferente... ahora mi sueño es solo un sueño. No quiero despertarme y mirar hacia adelante. Me duele. Cada latido me duele. Y me vengo abajo pensando en ti. Tengo ganas de encontrar a alguien, alguien que me borre de la cabeza tu puta sonrisa. Quiero alguien que me quiera. Joder.

martes, 4 de enero de 2011

Madurez

Ahora puedo mirarme al espejo y pensar en como he madurado. Me siento orgullosa de no venirme abajo, de saber levantarme con más agilidad cada vez que caigo. Se que no todo en la vida son sonrisas, y lo asumo como el mismo tiempo. Y intento ver la realidad, mi realidad. 
Te quiero muchísimo. Pero pasará lo que tenga que pasar, es inútil luchar contra nosotros. Lo único que puedo prometer con todo mi corazón, es que siempre voy a tenerte guardado en mi. Todo lo que he vivido este mes y medio... me encantaría seguir viviéndolo. Me gustaba sonreír cuando tu lo hacías... me gustaba mirarte. Y me sigue gustando. Pero hoy lo veo todo más claro. Ya no tengo miedo, voy a mirar de cara a la realidad y voy a decirle que ha llegado el momento. Un cambio, necesito un cambio. Y tampoco me da miedo pensar que no estemos juntos, porque de alguna forma u otra voy a quererte. Pequeña luz azul... Te quiero.

Blog Archive